Lechoń jan

Jan Lechoń, właściwie Leszek Józef Serafinowicz (1899-1956) – polski poeta, prozaik, krytyk literacki i teatralny. Był współtwórcą grupy poetyckiej „Skamander” i autorem dziennika. Debiutował mając 21 lat tomem wierszy Karmazynowy poemat (1920), który przyjęto z entuzjazmem. W 1921 po nieudanej próbie samobójczej, do której przyczyniły się problemy osobiste wynikające z jego biseksualnej orientacji, leczył się w szpitalu psychiatrycznego wyjściu był redaktorem pisma satyrycznego „Cyrylik Warszawski”. Sprowadził prochy Juliusza Słowackiego do polski. Przyjaźnił się z Janem Tuwimem, ale po powrocie Tuwima do stalinowskiej polski zerwał z nikim przyjaźń. Nie radził sobie z swoim homoseksualizmem, który ukrywał przez Polonią w USA, pozostając jednocześnie w związku z Aubrey Johnsonem, który zaproponował mu pisanie dzienników. Zginał śmiercią samobójczą skacząc z 12 pietra hotelu Hudson, do opinani publicznej trafiły informacje ze samobójstwo było przyczyna depresji.

do waznych tekstów Lechonia należą: „Poezja: srebrne i czarne”, „O literaturze polskiej”, „Cudowny świat teatru”, „Protesty ludzi i zdarzeń”, „coraz trudniej żyć a umrzeć strach”.