Sztaudynger Jan Izydor

Jan Izydor Sztaudynger (1904-1970) – polski poeta, satyryk, teoretyk lalkarstwa, tłumacz, doktor socjologii na Wydziale Ekonomiczno-Socjologicznym Uniwersytetu Łódzkiego. Jako eseista debiutował w 1923 artykułem w czasopiśmie „Divadelni Listy”, wtedy tez zorganizował swój pierwszy wieczór poetycki, a w 1925 wydał swój pierwszy tomik poezji „Dom mój”. w 1930 został członkiem Związku Zawodowego Literatów Polskich. Jego twórczość była wyrazem afirmacyjnej postawy wobec życia, swoje inspiracje czerpał z przyrody, historii miast, dziel sztuki. Uważany jest za odnowiciela „fraszek” jako gatunku literackiego. W 1935-1937 prowadził prace badawcze dotyczące tradycji i organizacji teatrów lalkowych.

Do jego ważniejszych dział należą: „Piórka z gór”, „Śmiesznoty”, „Ballady i fraszki”, „Łatki na szachownicy”, „Narodziny obłoczka”, „drużką przed siebie”, „Połsłówka”.